Pupuan
Door: Henk en Jacqueline
Blijf op de hoogte en volg HENK
18 Februari 2011 | Indonesië, Bali
Tis heel vroeg. 6 uur soggens! Effe gezeit in ut hoeksewaards.
Met slaperige oogjes uit de veren en na een verfrissende plons water over onze hoofden en een snee brood met kaas, gaan we op weg naar mooi Bali.
Vandaag, het is donderdag 17 februari, gaat het richting Pupuan. Maar voordat we daar zijn moeten we eerst weer die hoofdweg met de bekende kuilen trotseren. Dit gaat zo ‘n 2 uurtjes duren voordat we ergens linksaf slaan. En ja hoor de zwoele vrouwenstem van onze navigator stuurt ons, op enig moment linksaf bij Antosari, een smal weggetje op. Dan is het nog 18 kilometer naar dat dorpje gelegen aan de voet van een uitgebluste vulkaan. De weg slingert zich omhoog. Bijna geen auto te zien want iedereen is hier bebrommert. Links en rechts is er van alles te zien. Vrouwen te voet die bamboestokken op het hoofd dragen, spelende kinderen, prachtige bloemen en armzalige huisjes.
Soms was er ook een rijstveld (sawa) te zien maar in dit gedeelte van de provincie Tabanan is het hoofdzakelijk kokosnoten waar men van leeft. In Pupuan nemen we de afslag naar Mayong en dan naar Mubuk. Een vlot bezoekje aan de waterval van Pujungan en dan hopeloos, door die zwoele stem, een verkeerde weg opgestuurd worden. Deze, belabberd voorzien van enig asfalt, ging al snel over op een bijna niet berijdbaar bergpad. Maar eigenwijs zoals we zijn reden we gewoon door omdat we dachten dat de zwoele dame het wel zou weten. Nou mooi niet! Op enig moment konden we niet verder omdat dit pad nog maar een breedte had van zo’n 50 centimeter. Maar wat nu? Met veel zweetdruppels op het toch al klamme voorhoofd, de auto gedraaid. Dit is ECHT straatjekeren, tien keer heen en weer!
En weer terug. Naar beneden waren die grote gaten in het bergpad beter te bestrijden dan omhoog. Het grootste gat hebben we nog moeten dichten met een zak houtskool wat daar toevallig in de “berm” lag. Met zwarte handen weer terug achter het stuur aan de verkeerde kant.
En zodoende konden we met slippende banden de weg omhoog voortzetten. Het is gelukt…godzijdank…we zijn weer terug op een wel berijdbare weg.
Terug naar Mayong en via Munduk, langs 3 grote kratermeren via Bedegul waar ze lekkere aardbeien telen, naar het mooiste van Bali…..de sawa’s van Jati Luwih. Links en rechts schitteren deze prachtige rijstterrassen in de hete zon. Velen zijn net bevloeid met water uit de bergen waarin de prille rijstplantjes met hun groene kruinen hun best gaan doen, met behulp van het warme vochtige klimaat, een volgroeide aren met de begeerde rijstkorrels te worden.
En er kwam geen einde aan…de ene sawa nog mooier dan de andere. We kwamen ogen tekort! En nog een foto…en nog een foto…we bleven kiekjes maken!
Na dit prachtige natuurpalet zijn we teruggereden over de ons zeer bekende hoofdweg naar huis. Inmiddels niets bijzonders...eigenlijk…..alles went!
Dit is ons laatste reisverslag voor onze terugreis a.s. dinsdag naar Spanje. Tot die tijd gaan we nog een paar dagen genieten van ons fijne onderkomen, het strand en het leven hier met de dorpelingen.
Tot ziens en tot ons verslag van de terugreis.!
Met slaperige oogjes uit de veren en na een verfrissende plons water over onze hoofden en een snee brood met kaas, gaan we op weg naar mooi Bali.
Vandaag, het is donderdag 17 februari, gaat het richting Pupuan. Maar voordat we daar zijn moeten we eerst weer die hoofdweg met de bekende kuilen trotseren. Dit gaat zo ‘n 2 uurtjes duren voordat we ergens linksaf slaan. En ja hoor de zwoele vrouwenstem van onze navigator stuurt ons, op enig moment linksaf bij Antosari, een smal weggetje op. Dan is het nog 18 kilometer naar dat dorpje gelegen aan de voet van een uitgebluste vulkaan. De weg slingert zich omhoog. Bijna geen auto te zien want iedereen is hier bebrommert. Links en rechts is er van alles te zien. Vrouwen te voet die bamboestokken op het hoofd dragen, spelende kinderen, prachtige bloemen en armzalige huisjes.
Soms was er ook een rijstveld (sawa) te zien maar in dit gedeelte van de provincie Tabanan is het hoofdzakelijk kokosnoten waar men van leeft. In Pupuan nemen we de afslag naar Mayong en dan naar Mubuk. Een vlot bezoekje aan de waterval van Pujungan en dan hopeloos, door die zwoele stem, een verkeerde weg opgestuurd worden. Deze, belabberd voorzien van enig asfalt, ging al snel over op een bijna niet berijdbaar bergpad. Maar eigenwijs zoals we zijn reden we gewoon door omdat we dachten dat de zwoele dame het wel zou weten. Nou mooi niet! Op enig moment konden we niet verder omdat dit pad nog maar een breedte had van zo’n 50 centimeter. Maar wat nu? Met veel zweetdruppels op het toch al klamme voorhoofd, de auto gedraaid. Dit is ECHT straatjekeren, tien keer heen en weer!
En weer terug. Naar beneden waren die grote gaten in het bergpad beter te bestrijden dan omhoog. Het grootste gat hebben we nog moeten dichten met een zak houtskool wat daar toevallig in de “berm” lag. Met zwarte handen weer terug achter het stuur aan de verkeerde kant.
En zodoende konden we met slippende banden de weg omhoog voortzetten. Het is gelukt…godzijdank…we zijn weer terug op een wel berijdbare weg.
Terug naar Mayong en via Munduk, langs 3 grote kratermeren via Bedegul waar ze lekkere aardbeien telen, naar het mooiste van Bali…..de sawa’s van Jati Luwih. Links en rechts schitteren deze prachtige rijstterrassen in de hete zon. Velen zijn net bevloeid met water uit de bergen waarin de prille rijstplantjes met hun groene kruinen hun best gaan doen, met behulp van het warme vochtige klimaat, een volgroeide aren met de begeerde rijstkorrels te worden.
En er kwam geen einde aan…de ene sawa nog mooier dan de andere. We kwamen ogen tekort! En nog een foto…en nog een foto…we bleven kiekjes maken!
Na dit prachtige natuurpalet zijn we teruggereden over de ons zeer bekende hoofdweg naar huis. Inmiddels niets bijzonders...eigenlijk…..alles went!
Dit is ons laatste reisverslag voor onze terugreis a.s. dinsdag naar Spanje. Tot die tijd gaan we nog een paar dagen genieten van ons fijne onderkomen, het strand en het leven hier met de dorpelingen.
Tot ziens en tot ons verslag van de terugreis.!
-
18 Februari 2011 - 12:50
A En A:
Die foto's waren prachtig zeg. Ook van die bijna-weg en zeker die bij de waterval van die jonge Balinese god.
Ja komende week weer crisis, dure euro, minder lekker eten, werken en rekeningen betalen. Met een diepe zucht zul je afscheid nemen. Nu vlug huis verkopen, bedrijf houden en personeel d'rop en weer weg joh. -
18 Februari 2011 - 15:28
Janette:
Jeetje wat een avontuur!!!!
Gelukkig alles goed afgelopen!!!
Dinsdag dus weer terug....nou naar Spanje is toch ook niet gek. Gisteren was het hier heerlijk en vandaag weer ijzig koud!!!
liefssssssss -
18 Februari 2011 - 17:05
Dennis En Liz:
Wat een schitterende plaatjes weer. En zo zie je maar dat je niet altijd moet geloven wat zwoele dames je vertellen ;-)) Ik zal er rekening mee houden als ik haar daar gebruik!
Had je haar niet verteld dat je alleen op geasfalteerde wegen wilde blijven?
Nog veel plezier en genieten! -
18 Februari 2011 - 18:03
Ria En Willem:
Hoi, nou het was weer genieten van je verhaal en de foto`s, leuk en mooi.
Nu nog ff genieten, en dan weer aan de terug reis.
Nog heel veel plezier daar, en ik wacht het volgende verslag weer met plezier te gemoed.
Groetjes uit hillegom doeiii. -
18 Februari 2011 - 20:48
Fien En Aart:
Geniet er nog een paar dagen van luitjes. Een veilige thuisreis gewenst en tot gauw. -
19 Februari 2011 - 12:30
Frank En Leneke:
Hoi Henk en Jacq,
Wat een mooi avontuur weer : als je met de auto en een vrouwelijke tom tom op pad gaat...Het wordt saai als er niet zo iets gebeurd.
Geniet nog van de laatste dagen van ALLES daar en een goede terug reis gewenst.
We zien elkaar in Spanje en dan natuurlijk benieuwd naar meer verhalen...
Groetjes uit een somber en koud Lisse.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
