Minibus

Na het ontbijt hebben we de taxi gepakt naar een boekingskantoortje voor een minibus naar Solo. Met de trein wegkomen is een zeer ingewikkelde reis. Dus dat dan maar niet. En daar zijn we weer eens geconfronteerd met Javaanse luiheid. Het is zondag en ook in Semarang blijkbaar een echte hangdag.
De straat waar dat kantoortje aan is gelegen was afgezet wegens fiets- en skatewedstrijden. Wij dat kantoortje in. Zitten daar 3 dames met de linkerhand onder het hoofd tegen het omvallen en in de rechterhand het mobieltje. Wij: "Selamat pagi". Zij: Geen reactie. Wij vragen voor tickets voor een minibus om weg te komen uit Semarang. Na twee keer vragen kwam er wat beweging in één dame en die was toen wel bereid om haar hand onder het hoofd weg te halen, het mobieltje neer te leggen en ons te vertellen dat het kantoor wel open is maar dat er geen busjes gaan vanuit hier omdat de straat is afgesloten. Hoe dan wel? Inmiddels waren de andere twee ook ontwaakt en die vertelden ons dat we konden vertrekken vanaf een ander kantoor in Semarang. Oké. Toen wij vroegen of ze wilden informeren of er plaats vrij was kregen wij het telefoonnummer op een briefje, om zelf te bellen. Erg handig! Wij met de taxi daarheen. We werden daar heel keurig geholpen bij het kopen van 2 tickets. Blijkbaar was de zondag hier geen rustdag. Om kwart voor negen in de minibus met verder niemand dan de chaufeur, terug in iets minder dan drie uurtjes naar Solo (Sukawarta). Een privébusje voor 40.000 rp p.p. (3,50 euro) Waar vind je dat nog? Hier blijven we tot dinsdagmorgen dus kunnen we nog even genieten van de lekkere hapjes en het zwembad.