Treinkaartjes

Omdat het moslimfeestdagen zijn is het moeilijk weg te komen met de trein.Via internet waren we al op de hoogte dat alle treinen naar Bandung t/m maandagmorgen uitverkocht zijn.
Dus zijn we vanmorgen na het ontbijt, toast met een gebakken ei en een pannekoek met een banaan erin gerolt, naar het station gelopen. De hal in en naar het loket: "2 kaartjes voor de nachttrein naar Bandung". De man achter het loket: "eerst naar de andere kant van de hal en daar info vragen of er nog plaatsen vrij zijn". Wij naar de andere kant, een kantoortje in en gevraagd. Deze aardige man schrijft op een briefje dat er nog 16 plaatsen vrij zijn. Met deze info gaat u naar de reservasihal. "Waar is dat?". De man zegt: "u loopt naar buiten en linksaf het spoor onderdoor naar de andere kant van het station". Oké wij lopen en daar zien we een andere grote hal met een groot bord erop "reservasi kereta api". Dat is duidelijk, daar moeten we zijn. Wij naar binnen en lopen naar een loket om kaartjes te kopen. Nou zo eenvoudig gaat dat niet! De man achter het loket stuurde ons direct naar een man naast de voordeur met een nummertjesautomaat. Omdat hij enigszins verscholen achter de deur zat hebben wij hem bij binnenkomst over het hoofd gezien. Deze man gebruikte alleen de wijsvinger van zijn linkerhand. Daarmee drukte hij het knopje van het apparaat in voor het volgende nummertje. Wij kregen ook zo'n nummertje van hem en ook een formuliertje. Wij met dit papiertje naar een brede en lange schrijfdesk waar nog veel meer mensen zo'n velletje in stonden te vullen met de naam, nummer id-kaart, bestemming en datum van vertrek.
Wij ontvingen nummer 185 en op het moment dat we ons papiertje hadden ingevuld en gingen zitten was no. 112 aan de beurt. Dus nog 73 wachtenden voor ons. Drie van de zes loketten waren bemand.
Na een dik uur zweten in de wachtruimte zonder airco waren we aan de beurt en mochten wij onze treinkaartjes kopen. Godzijdank waren in die tussentijd de 16 vrije plaatsen niet verkocht aan de wachtenden vóór ons. Want dat had zo maar kunnen gebeuren. Hoe ingewikkeld en omslachtig kan het kopen van een treinkaartje zijn terwijl in Banyuwangi waar we onze eerste kaartjes kochten het tot onze verbazing heel soepel ging aan het normale loket.