Veren, speren en rieten rokjes

Dinsdag 23 mei 2017
Gisteren tijdens de laatste kilometers van de trek vroeg ik aan Penius of er morgen nog iets bijzonders te beleven valt. "Oh ja, ik weet wel een kampung waar ze een dans willen opvoeren". Dit hebben we gistermiddag met hem in het hotel geregeld. We hebben hem het gehele bedrag betaald want hij ging later op de middag daarheen om het te regelen en hij moet dit vooraf betalen. Oké geen probleem. Het transport RP 600.000 morgen te betalen aan de chauffeur? "Voor dat bedrag een goede auto, een Toyota Avanza. Wij vroegen hem hoe laat morgen te vertrekken? "Om een uur of vijf kom ik dit zeggen als ik het heb geregeld". Wij tot half zeven gewacht en geen Penius. Het is al half acht....toch maar even bellen. Hij neemt op met een gammele krakerige stem en zegt dat hij niet kan komen omdat hij het druk heeft. "Oké maar heb je het wel voor morgen geregeld? "Ja natuurlijk".
Wij vragen hem hoe laat hij dan morgenochtend (vandaag dus) in het hotel. "Om 8 uur of half 9 maar het kan ook tien over acht zijn. Onze wenkbrauwen gaan omhoog. Oké tot morgen.
We hebben heerlijk geslapen. Wat wil je na drie nachten op een keiharde ondergrond. Om zeven uur aan het ontbijt want we willen om acht uur klaar staan want stel dat hij op tijd is. Om acht uur staan we buiten. Geen Penius.....kwart over acht geen Penius. Het is tien over half negen.....ik ga hem bellen. Hij neemt op en zegt dat hij onderweg is, "10 minuutjes". Die tien minuutjes van hem die kennen wij inmiddels. Dik over negenen zien we hem aan de overkant lopen en spreekt een angkot-chauffeur aan. Even later komt hij spelend met zijn mobieltje en zijn gulp open onze richting uit. "Selamat pagi".
Ons humeur was niet echt geweldig. "Selamat pagi", waar staat de auto dan kunnen we gaan want de mensen in het dorp staan natuurlijk op ons te wachten?". Hij wijst naar een angkot die inmiddels van de overkant naar voor het hotel is verhuist. De chauffeur glimlacht. Wij wijzend: "Die auto voor RP 600.000 en waar is de Avanza?". Hij: "Ja maar die kost een miljoen!". Wij: "Dat doen we niet, dat is niet de afspraak. En heb je de dans geregeld?. "Ja, ja, ja, no problem".
Wij toch ingestapt en even later gestopt om eten te kopen in een warung. Terwijl wij in de warung waren heeft Jacqueline een deal gesloten met de chauffeur voor RP 350.000. En dat is geen RP 600.000.
We stappen in en Jacqueline zegt: "oké RP 350.000....de chauffeur knikt en Penius schiet enigszins omhoog en steekt zijn duim op en zegt "bagus". We rijden verder. Onderweg zit Penius te bellen naar iemand van het dorp. We waren er al bang voor. Hij heeft dus niks geregeld. De angkotchauffeur trap op de rem bij het dorp Obia. Daar stappen we uit en lopen in een half uurtje naar dit traditionele dorp. Daar belt hij weer. De dorpeling zegt dat we bij de kerk moeten wachten want iedereen die aan de ceremonie meedoet moet opgetrommeld worden en zich omkleden. Het begint te regenen. We gaan zitten op de grond onder het het afdak van de kerk. Penius gaat plat op zijn rug liggen en valt in slaap. De rust wordt gestoord door zijn gesnurk. Na een uur komt een dorpeling ons halen. Hij heeft moeite om Penius wakker te krijgen. We lopen naar de kampung en worden onthaald door een groep krijgers getooid met veren, peniskokers en speren. We maken foto's en lopen door naar de binnenplaats tussen de rieten hutjes. Daar worden we opgewacht door de krijgers, vrouwen en kinderen. Allemaal in traditionele kledij. In rondjes wordt gedanst. Het is prachtig. We geven een plastic zak met sigaretten, suiker, koffie en snoepjes aan de oudste zoon van het pas overleden dorpshoofd. Na afloop worden allerlei souvenirs zoals kettingen, peniskokers en draagtassen uitgestald. Uiteraard kopen we een ketting en een peniskoker voor thuis aan de muur.
We zitten in een hutje om de door ons meegebrachte koffie te drinken. We wachten op het gekookte water. Penius zegt dat hij het geld is vergeten en vraagt mij om geld anders kan hij de ceremonie niet betalen. Hij zegt zonder te knipperen dat hij naast het afgesproken bedrag ook nog een fee van RP 400.000 wenst. Verbaasd en verbouwereerd komt de stoom uit mijn oren. Ik ben pissig. "Niets daarvan, jij hebt het geld en jij betaalt, zoek het maar uit!"
Ongelofelijk eigenlijk want tijdens onze trek was het een prima gids. Geld brandt in de zakken, ook bij hem. Gisteravond flink aan de boemel en vandaag te weinig geld en geen energie. Pfffff waardeloos.
We eten de meegebrachte kip met rijst, we drinken onze koffie en ik bel Sam de angkotchauffeur en zijn opgestapt. Hij blijft achter. Als wij aan de weg aankomen komt ook de angkot eraan. Wat een timing! Terug naar het hotel.