Pinisiboten

Na het lekkere "bananapancakeontbijt" en een kop thee zijn we in Johnny's minibus gestapt om een bezoek te brengen aan Tanaberu. Gisteravond hebben we de gezellig kletsende, prima engels sprekende, bereisde, duitse Natasha ontmoet. Een aardige vrouw die ook in ons busje is gestapt. Zodoende hebben we weer één stoel onderverhuurd. In het dorpje Tanaberu aan zee worden Pinisiboten gemaakt. Deze houten boten, groot en klein, worden volledig met de hand gemaakt zonder tekening. Bij de bouw van een grote boot waren 7 werkers bezig die de boot in 2 jaar afmaken. Het hout wat gebruikt wordt is "Matacucing". Dit is erg hard hout van Sulawesi. Ze noemen het ook wel "kayu besi" (ijzerhout).
Terug richting Bira maar nu naar Bira-village. Een traditioneel dorp, strak aan de woelige zee, waarbij we wandelend door het schillderachtige dorp erg vrolijk werden aangesproken. Voordat we gingen lunchen op een prachtige pek, zijn we nog even links naar beneden afgeslagen om nog een bouw van Pinisiboten te kunnen zien. Hier worden twee hele grote boten gebouwd. Enorme schuiten. Hier werken 15 mensen die zo'n boot in 1 jaar in elkaar timmeren. Daarna hebben we een bord nasi goreng gegeten met een grote fles bier op een prachtige plek met een prachtig uitzicht op de prachtige zee.
In de loop van de vroege middag zijn we naar het witte zandstrand gelopen om lekker te badderen in het kristalheldere water. Terug in het guesthouse, lekker even op bed om te relaxen en daarna onder de frisse douche op de gang. De "handdoek" die ik gisteren kreeg aangereikt gaf me het gevoel of ik me af stond te drogen met een deurmatje dus die gaan we maar eens even inruilen voor een echte. Misschien was het wél een deurmat en hebben ze zich vergist...en och het is en blijft Indonesië.