Pupuan

Tis heel vroeg. 6 uur soggens! Effe gezeit in ut hoeksewaards.
Met slaperige oogjes uit de veren en na een verfrissende plons water over onze hoofden en een snee brood met kaas, gaan we op weg naar mooi Bali.
Vandaag, het is donderdag 17 februari, gaat het richting Pupuan. Maar voordat we daar zijn moeten we eerst weer die hoofdweg met de bekende kuilen trotseren. Dit gaat zo ‘n 2 uurtjes duren voordat we ergens linksaf slaan. En ja hoor de zwoele vrouwenstem van onze navigator stuurt ons, op enig moment linksaf bij Antosari, een smal weggetje op. Dan is het nog 18 kilometer naar dat dorpje gelegen aan de voet van een uitgebluste vulkaan. De weg slingert zich omhoog. Bijna geen auto te zien want iedereen is hier bebrommert. Links en rechts is er van alles te zien. Vrouwen te voet die bamboestokken op het hoofd dragen, spelende kinderen, prachtige bloemen en armzalige huisjes.
Soms was er ook een rijstveld (sawa) te zien maar in dit gedeelte van de provincie Tabanan is het hoofdzakelijk kokosnoten waar men van leeft. In Pupuan nemen we de afslag naar Mayong en dan naar Mubuk. Een vlot bezoekje aan de waterval van Pujungan en dan hopeloos, door die zwoele stem, een verkeerde weg opgestuurd worden. Deze, belabberd voorzien van enig asfalt, ging al snel over op een bijna niet berijdbaar bergpad. Maar eigenwijs zoals we zijn reden we gewoon door omdat we dachten dat de zwoele dame het wel zou weten. Nou mooi niet! Op enig moment konden we niet verder omdat dit pad nog maar een breedte had van zo’n 50 centimeter. Maar wat nu? Met veel zweetdruppels op het toch al klamme voorhoofd, de auto gedraaid. Dit is ECHT straatjekeren, tien keer heen en weer!
En weer terug. Naar beneden waren die grote gaten in het bergpad beter te bestrijden dan omhoog. Het grootste gat hebben we nog moeten dichten met een zak houtskool wat daar toevallig in de “berm” lag. Met zwarte handen weer terug achter het stuur aan de verkeerde kant.
En zodoende konden we met slippende banden de weg omhoog voortzetten. Het is gelukt…godzijdank…we zijn weer terug op een wel berijdbare weg.
Terug naar Mayong en via Munduk, langs 3 grote kratermeren via Bedegul waar ze lekkere aardbeien telen, naar het mooiste van Bali…..de sawa’s van Jati Luwih. Links en rechts schitteren deze prachtige rijstterrassen in de hete zon. Velen zijn net bevloeid met water uit de bergen waarin de prille rijstplantjes met hun groene kruinen hun best gaan doen, met behulp van het warme vochtige klimaat, een volgroeide aren met de begeerde rijstkorrels te worden.
En er kwam geen einde aan…de ene sawa nog mooier dan de andere. We kwamen ogen tekort! En nog een foto…en nog een foto…we bleven kiekjes maken!
Na dit prachtige natuurpalet zijn we teruggereden over de ons zeer bekende hoofdweg naar huis. Inmiddels niets bijzonders...eigenlijk…..alles went!
Dit is ons laatste reisverslag voor onze terugreis a.s. dinsdag naar Spanje. Tot die tijd gaan we nog een paar dagen genieten van ons fijne onderkomen, het strand en het leven hier met de dorpelingen.
Tot ziens en tot ons verslag van de terugreis.!