Sawai (Seram)

15 jan. 2015
Het is onze laatste dag in Guesthouse Lisar Bahari in Sawai. Het is momenteel hier erg rustig want we zijn de enige gasten. Voor Jacqueline is het een welkome rustdag want ze is behoorlijk verkouden maar haar darmen protesteren niet meer. De zee heeft een kleine golfslag die het snorkelen er niet leuker op maakt. Geinspireerd door het opdoemen van een schildpad recht voor ons terras ga ik toch het water in.
Januari is niet de beste tijd van het jaar integenstelling tot wat er in de boeken staat. De beste tijd om te duiken en snorkelen is september en oktober want dan is de zee als een spiegel.
Sawai is een klein moslimdorp gelegen aan een baai van de Seramzee. Een deel van het dorp is gebouwd op het land aan de voet van het oerwoud en een deel is gebouwd op palen in zee. De ruimte op het land is op vandaar dat men ook in zee de huizen bouwt. In het dorp zelf is een kleuterschool en een lagere school. Naar de middelbare school gaan de kinderen met een bootje naar een dorp verderop. Om half acht vertrekken ze en komen om een uur of één weer terug. In de middag is er geen school. Het meest opvallende van Sawai is de centrale wasplaats. De gehele dag staan de vrouwen hier de was met de hand te doen en enpassant zichzelf. Als je hier als meisje wordt geboren en je blijft in het dorp dan is je lot de wasplaats, koken en kinderen krijgen. Dit openluchtbadhuis wordt gevoedt door een bron uit de bergen. Men leeft hier hoofdzakelijk van de visvangst en de vruchten uit de bergen. Momenteel is het doeriantijd en dat is overal te ruiken en te zien. De mensen eten ze graag omdat ze het lekker vinden en ze zijn goedkoop en gemakkelijk verkrijgbaar. De bomen hangen er vol mee. Ze maken er ook koekjes "doldol" van die ze niet bakken maar drogen in de zon. Tijdens een wandeling door het dorp geproeft maar wij vinden ze niet lekker. Afgezien van de geur vinden wij de doerian überhaupt al niet echt lekker. Het dorp heeft ook een grote schaduwkant die Indonesië eigen is. Alle afval wordt in zee gedumpt. Achter onze hut zit een vrouw bananenbladeren te knippen en het afval gaat direct de zee in. Verderop zitten ze doerians van de schil en pit te ontdoen en ook dat verdwijnt weer in zee. Onder onze hut door drijven ze rIchting de zee. Dobberend geven ze met regelmaat hun doordringende geur af dat via de kieren van de houten vloer onze hut binnendringt. Dag en nacht...maar alles went, voor een paar dagen, ook deze rotlucht. Net voorbij het openluchtbadhuis is een klein bruggetje en daar ligt in een sloot verbonden met de zee bizar veel afval. Walgelijk! Men heeft er hier absoluut geen benul van wat het betekent om alles in zee te dumpen. Men leeft vandaag en morgen zien ze wel weer! De huizen op palen hebben een gat in de vloer en......ploep alles in zee.
Het is niet aan te raden bij de huizen te snorkelen. Bij het Guesthouse is dit nu er bijna geen gasten zijn geen probleem. We komen hooguit die van onszelf tegen.
Morgen gaan we met een Kliang (een auto waarbij je per stoel betaalt) naar Masohi aan de zuidkust. Vanaf deze plaats gaan we met de boot naar één van de Lease Eilanden. (de uitspraak is niet lies maar lé-asse).