National Park Taman Negara

Op woensdagavond 17 maart zijn we met Ekspres Timuran (Thailand-Singapore) naar Jerantut gespoord. We zaten 2e kas in een bomvolle trein maar wel comfortabel met veel beenruimte en hebben redelijk kunnen slapen. De treinrit duurde 6 1/2 uur. Midden in de nacht kwamen we, halverwege het traject, aan op het stationnetje van Jerantut. Snel de schoenen aan, rugzakken pakken en uitstappen! Hier werd ons een taxi aangeboden naar Koala Tembeling. Vanuit hier gaan we met een lange houten boot naar Kuala Tahan aan de rand van het Nationale Park “Taman Negara”. Dit is het oudste tropische regenwoud ter wereld (zeggen en schrijven ze)
Het woord taxi durven we eigenlijk niet meer te schrijven. Weer zo’n enorme rammelkast waarvan we weer onze twijfels hadden of ie het zou halen. Over pikdonkere slingerwegen in de mist hobbelde en rammelde dit vehikel naar Kuala Tembeling, een dorp aan de Tembeling River. Wij waren daar al om 04.00 uur en nog niemand te zien. We hebben daar op een bankje liggen pitten totdat er iemand kwam voor de “permit” van het park. Zonder dit papiereke mogen we het regenwoud niet in. Om 07.00 kwam er leven in de brouwerij zodat we konden ontbijten, de boot en de “permit” regelen. Het bootje vertrok om half 10.
Na ruim 3 uur varen over de prachtige Tembeling-rivier kwamen we, met een kont als een plank van meranti, aan bij het “National Park Taman Negara”.
Na het aanmeren bij een drijvend restaurantje moesten we een watertaxi nemen om aan de overkant van de rivier te komen want daar ligt het Mutiara Resort waar we een chaletje hebben geboekt. Wij dachten dat we klaar waren met die bootjes maar zaterdag moeten we ook nog terug met zo’n dezelfde uitgeholde boomstam. En dan zijn we er echt klaar mee!
Vanavond hadden we een avondwandeling met onze gids, opzoek naar dieren in het donker.
In het park leven zo’n 130.00 soorten insecten…wij hebben er wel 5 gezien en dat waren 4 spinnen en een mot. De rest in geen bossen of paden te bekennen.
Donderdag: om half 10 moeten we klaar staan voor een jungletrek van 5 km. Dit is volgens de gids 4 uur lopen door de jungle, op en af in 35 graden. Het is nog steeds heet!
We zijn met een groepje van 11 mensen en de gids verteld veel over de bomen en planten die we onderweg tegenkomen. Het begin van de trek is niet moeilijk maar gaande weg wordt het steiler en lastiger. Iedereen is al na 2 km helemaal doorgezweten alleen bij de gids is nog geen druppel te zien. Halverwege kwamen we ook nog een bekende tegen –wat is de wereld toch klein-. Het was de welbekende wijkagent zonder conditie. Maar zwetend en steunend kwamen we wel verder. Na 3 km doemde de Canopy Walkway op. Dit is een loopbrug , 450 meter lang , 40 meter boven het oerwoud. Geweldig! Wiebelend over een loopbreedte van 30 cm hangend tussen dikke touwen, naar de andere kant. Onderweg wel een paar platforms om de knikkende knietjes even tot rust te laten komen.. Daarna verder naar het hoogste punt van de trek, Teresek Hill. Dit was wel heel heftig omhoog. Geen droge draad meer aan ons lijf. Maar eenmaal op de top konden we genieten van het schitterende uitzicht over het regenwoud. Vlak tegen de top zagen we een groene, erg giftige slag, gekronkeld liggen op een boomstam. Het hoogtepunt, op deze dag, van de fauna.
En toen weer helemaal terug naar beneden en dat lijkt eenvoudiger als het in werkelijkheid is.
Het uitgewrongen lijf en de knietjes kregen het behoorlijk te verduren. De watervoorraad geheel verbruikt en volledig stuk maar met een voldaan gevoel zijn we direct doorgelopen naar het restaurant voor de lunch.
Net op tijd Het was een trek en we hebben trek!
En natuurlijk zoals gebruikelijk hebben we de middag gebruikt om lekker op bed te liggen want wij vinden dat wij dit wel verdient hebben. Soms hebben we het echt zwaar!
Zaterdagmorgen om 09.00 vertrekken we hier weer met dat rottige bootje.
In de middag nemen we bus de naar Tanah Rata in de Cameron Highlands. Dit wordt ons laatste avontuur voor we terugkeren naar Kuala Lumpur.