Kota Bharu - het hotel - en Tumpat District

Het saaie straatbeeld van Kota Bharu Kelantan),een streng islamitische stad, wordt bepaald door veel rood-gele taxi’s, op de stoep zittende en hangende luie mannen, fraai geklede vrouwen waarvan 99% met hoofddoek getooid en het regelmatig rondzingende gebed vanuit de moskee.
Maar we dachten een lichtpuntje gevonden te hebben. De overdekte markt! Toch altijd een plaats van veel bedrijvigheid waar veel te zien en te beleven valt tussen al die stalletjes van vis, vlees, groenten, bloemen, specerijen enz.
Het kan niet anders of hier werken alleen maar mensen met een aangeboren afwijking aan het reukorgaan. Binnen 10 minuten stonden we weer buiten happend naar frisse lucht van 35 graden. En dan zijn we alleen nog maar op de afd. vis en kip geweest.
Maar deze stad heeft ook z’n fraaie kantjes zoals de batikfabriekjes, de Istana Balai Besar (paleis) en het Muzium Negeri Kelantan.

HET HOTEL.
Nadat we de taxi waren uitgerold zijn we op zoek gegaan naar een hotel. In de “Lonely Planet” hadden we al wat gelezen over het hotel Suria. Het leek ons wel aardig.
Aan de overzijde van de straat zagen we al een bordje en dus was het niet ver weg. En dat klopte, direct om de hoek..
Wij naar binnen en vragen. of ze een kamer hadden. Jazeker maar alleen een “deluxe” want de standaardkamers waren bezet. “Oké, doe maar” zeiden wij. Voor 3 nachten.
Een aardige kamer niet al te schoon maar goed er was wel airco en dat is altijd meegenomen.
De rugzakken op de kamer gezet en naar buiten op verkenning en om wat te eten.
Later bij terugkomst op de kamer eerst even lekker douchen. Ja dat dachten wij. Geen water!
Wij naar beneden om aan die aardige dame achter de receptie te melden dat er geen water is.
Zij zei vrij kordaat:”sorry, many people, schoolholiday”.
En ook de koelkast doet het niet waarop zij helemaal niet reageerde. Later zei ze dat ze wel een technicus zou sturen. Nooit gezien!.Dus wij, niet geheel fris, naar bed. Wellicht is er morgen wel water.
De volgende morgen na een gruwelijk slechte nacht omdat we last hadden van veel verkeersgeluiden, nog steeds geen warm water, wel een klein straaltje koud. Nou dat is dan wat om het gezicht enigszins op te frissen en de tandjes te poetsen.
We hebben toen toch maar om een andere kamer gevraagd. Ja hoor zei die aardige dame “No Problem”. Maar ze wilde wel dat we eerst gingen kijken. Jac. naar boven en keurde de kamer goed. We kregen zelfs geld terug omdat dit nu wel een standaardkamer was. Nou wij konden het verschil niet bespeuren. Het zal wel!
Geen geluid van scheurende auto’s en knetterende brommers want deze kamer ligt niet aan de straatzijde. Dus eerst maar even douchen……verd….weer geen water! Nog steeds teveel mensen in het hotel zeker.
We hebben wel een heerlijk middagdutje, zonder lawaai, kunnen doen. We waren er aan toe!
Overdag hebben we rondgewandeld, met de taxi naar een batikfabriekje geweest en wat boodschappen gedaan. We hebben inmiddels en goede indruk van Kota Bharu.
Vroeg naar bed en lekker slapen….dachten we! Eénmaal te bed drong een koffiemolenachtig gonzend en brommend geluid via het enkelglazige raam de kamer binnen. Wat krijgen we nu weer!
De kamer is gelegen aan een binnenplaats. Aan de muur, luttele centimeters van ons raam, is de buitenunit van de airco van de buren bevestigd. En die buren waren inmiddels ook op hun kamer en die hadden de airco aangezet. En die hebben ze ook niet meer uitgezet tot de volgende dag.
Weer zo’n klote-nacht! Toen het de volgende morgen weer licht was en we naar buiten keken bleek dat de gehele muur van deze binnenplaats behangen was met airco’s.
We hebben het helemaal gehad hier….we gaan! Waarheen? Dat weten we vanmiddag als we de “laundry” weer schoon terug hebben.
We zijn inmiddels gevlucht naar een ietwat gedateerd resort aan zee. Een prima hut met airco, terras en zeezicht. En een rust…….ongekend. Alleen weer geen warm water. Wij gevraagd aan iemand in een ketelpak die net op z’n brommer voorbij kwam. Hij riep “one moment” en even later kwam ie zowaar weer terug. Hij zette de koude kraan open want uit de warme kwam niks en zei “ten minutes”. Hij bleef dus ong. 10 min. in de douche staan en zei toen met een vriendelijke glimlach “sorry, no hot water” en hij ging weer! Het is niet te geloven!
Het is woensdag en we hebben heerlijk geslapen in een groot bed tot 07.30 toen we wakker werden van heel veel kinderen in het zwembad. Dat de kinderen zo vroeg in het zwembad liggen is wel verklaarbaar: kinderen tot 12 jaar zijn gratis op dit resort dus liggen ze met heel de familie in één bed (vandaar dat grote bed) en ’s morgens vroeg worden de kids naar het zwembad gestuurd en dan kunnen pa en ma verder pitten enzo. We vallen nog steeds van de ene in de andere verbazing.
Maar ons motto is nog steeds ”niet gereisd, niet geleefd”.