Waingapu - Sumba

Een rustige morgen. Een beetje uitgeslapen alhoewel dat niet meeviel want ze liepen al voor zessen te vegen met zo'n rotanbezem die zo' n lekker schurend geluid maakt. Na het het traditionele ontbijt van toast met een gebakken ei zijn we op zoek gegaan naar een slaapplek op Sumba. En dat viel heel vies tegen. Alle hotels en guesthouses in Waingapu bij ons bekend waren volgeboekt en daar hadden we niet op gerekend. Een aardige dame van een volgeboekt hotel gaf ons de naam van een hotel waar alleen locals logeren maar zij wist niet het telefoonnummer. Via internet hebben we dat kunnen achterhalen en gelukkig was daar nog een kamer vrij. Eenmaal geland op het vliegveld van Waingapu gebeurde het. We komen daar aan en pakken onze bagage. Komt er iemand naar ons toe zoals gewoonlijk met de vraag of we al transport hebben. "Neen, maar wat is je prijs? RP 40.000 en dat is niet slecht dus geregeld. We wilden net het gebouwtje uitlopen komt er een kerel naar ons toe met een A-4tje met mijn naam Hendrik en de naam van het hotelleke erop. Hij zei dat ie kwam van het hotel om ons op te halen. Oh wat aardig dus die andere afgezegd en meegegaan met die van het papiertje. De rugzakken achter in de bak en naar het "Hotel". Daar vroeg die transportkerel maar liefst RP 100.000. Maar jeetjemina....waar we nu weer terechtgekomen zijn! Het is een kamer met een doorgezakt bed en een lekkende mandi (een waterbak). Dit verblijf ligt in een soort achterstandswijk en dat is nog netjes uitgedrukt. De wat uitgedijde eigenaar zat achter een tafel aan het eind van de woonkamer en wenkte naar ons. "Heb je de kamer al gevonden?....."jazeker, prima hoor" want wij waren allang blij met een een "kamer". Beter zoiets dan niets. "koppie thee?....."ja, lekker! En wij vroegen ook gelijk waarom die gasten van het transport ons zoveel willen laten betalen. Hij wist van niets. Hij had die kerel niet gestuurd. "Maar hoe komt ie dan aan mijn naam? Dat wist ie ook niet...een raadsel. Toen ging er een lampje branden. Wat blijkt nu: iemand die hier rondloopt heeft een aantekening met mijn naam op tafel zien liggen met erbij geschreven dat wij met het vliegtuig komen. En dat heeft ie aan een vriend doorgebeld. Dus die naar het vliegveld. Hij bleek daar al een paar uur te staan. De dochter van de eigenaar, waarmee we later in gesprek kwamen, was een paar uur eerder vanuit Jakarta gekomen en had hem al zien staan. Wat een stelletje ratten! Maar heel aardig....de eigenaar van dit onderkomen betaalde de helft en wij de andere helft. Dus wij kregen gelijk het gevoel van: teveel betaald voor de kamer maar dat bleek niet zo te zijn want de mensen naast ons betaalden hetzelfde zijnde RP 175.000 wat gewoon teveel is. Het is niet anders. Zometeen gaan we eerst even badderen en op zoek naar een eethuis als die er is.