Pantai Marosi

Zondag 25 mei. Hetzelfde als gistermiddag. Het komt met bakken uit de hemel. Of dit bij Sumba hoort weten we niet.
Vanmorgen om half negen stond de auto klaar om met ons een rondje ten zuiden van Waikabubak te maken. Met de baas van het hotel afgesproken: de gehele dag voor RP 500.000. Allereerst via Taramanu naar het traditionele dorp Waigalli. Dat zag er hetzelfde uit als de dorpen die we gisteren te voet hebben bezocht. Allemaal aardige mensen die ons proberen allerlei houten beeldjes te verkopen en knorrende varkens in het onderhuis. Dan naar het geisoleerd gelegen dorp Praigoli. Lastig om daar te komen was het wel maar het dorp oogde inmiddels erg bekend met de traditionele puntige daken bedekt met palmbladeren. Daar een beetje rondgelopen, onze namen in het gastenboek geschreven en wat roepias gedoneerd, en weer weg. Genietend van de prachtige natuur met regelmatig een vergezicht, reden we langzaam naar het schitterende strand Pantai Marosi. Goudgeel grof schelpachtig zand sierde deze mooi plek met aangrenzend de azuurblauwe zee met een paar tot aan hun middel in zee staande vissers. Terug naar de auto. En ja hoor! Weer werden we geprobeerd een oor aangenaaid te worden. Het was 12.00 uur en de chauffeur zei "Pulang". En dat betekent "naar huis", weer terug naar het hotel Waikabubak want dit was het. Onze nekharen gingen weer vet overeind. Stoicijns zei ik netjes in het Bahasa Indonesia dat het goed was want we hadden het toch wel gezien maar dat we wel maar de helft van de afgesproken prijs betalen. Daar was ie niet blij mee. Terug bij het hotel hebben we hem RP 350.000 Roepias in zijn handen geduwd. Even later kwam ie met de telefoon in zijn handen naar ons toe want hij had de hotelbaas gebeld. Nou jammer dan, die hoeven we niet te spreken. Hij startte de motor en weg was ie. Waikabubak is een stoffig stadje waar niet veel valt te beleven. Het merendeel is christelijk en houdt de zondagse rust in ere. Bijna alles gesloten en het is zelfs lastig om wat eten te vinden. Het mooie van deze plek zijn de omliggende traditionele dorpen. Het heeft twee geldautomaten en dat kan niet elk dorp zeggen. Lopend door de straten werden we bestookt met " Hey mister, hey mister, hey mister". Blijkbaar zijn dit de eerste Engelse woorden die ze op school leren.
Sumba is een mooi eiland maar als de mentaliteit van de mensen niet veranderd, en dat zal niet, dan blijven ook de weinige toeristen die nu komen, ook weg. De hotels zijn schaars en het onderhoud laat te wensen over. De prijzen van de kamers en het eten zijn te hoog en de mensen zijn onbetrouwbaar maar dat is eigenlijk in geheel Indonesië zo. Altijd alert blijven! Dit is nu al de derde keer in een paar dagen dat ze het hebben geprobeerd om ons te belazeren. We hebben het wel gezien deze reis en zijn er klaar mee maar we hebben absoluut weer vier weken genoten. Mooie dingen gezien en leuke dingen meegemaakt. We gaan morgen met de bus naar Waitabula. Daar blijven we één nacht en dan vliegen we terug van Tambulaka naar Denpasar op Bali. En dan zijn we dinsdagavond weer thuis.